Op zoek naar de stoppelhane.
(Uit het krantje Enter-Indiё van juni 1948)
“’t Was onwies hete en alle dage barre dreuge, zo deunig was de rogge dreuge in ’t zeel ukommen dat wasse. En dat is nun hoop weert. Ok bi’j Kaamp-Benaats an ’t veeld was de meeste rogge wier dale op de ‘Toenstukke’, en de leste gaarven kwam wier in ’t zicht langs de grote moat. Dat stun ons allemoale goat an, want met zukke dage is ’t angoan, dat leuwt meer! Un lessen spekpannekoken hawwe achter ’t vesjen,, dat joar, en ne gaarve of wat mộs ter nog wudden dale houwen, mer goot.
Doew nog opzetten nog nen helen pleer en zo riegen ze zik gas an gas, un gezichte laank, dat deen ze. Zo gauw de lessen steun sleuge wie de zichte met ’t bouwstrik op ’n nekke en leup’n met de binsters op Kaamp-Benaats zien hoes an. ’t Was nun zoelen zomeraovond, doewe de ‘Toenstukken’ of gungen. Toe de Krompatte langs nun akkerwal, woert oale stommen steunen dij herinnerden an hele oale tieden. Un lekker koalt tugjen wij-en ons um de hete kuppe, doa onder dij hoge eken, doar frisken wij oarig van op.
Oaver un helen brink lag nog un glans van de aovondzunne, zo da ter de baarken van opleggen, ’t leek krek of un hoes look lee te gleuien op de pannen van ’t oale bakhoes. De meeste hoondere wadden noa ’t rekke, allene un haan tokken nog krankiel vuurt hoondergat op en dale, of hij heer en mêêster was. De gaanzen kwammen van de meukaante waggelen en mossen drok an schoren um in ’t schot te kommen, Doew wij doa henig an kwammen goan gungen wi’j effen zitten in ’t oonderschoer, van woeroet vi’j ’t hele gedoo oaverzeen konden. De beeste laggen in ’n goarn opziet van ’t hoes en keken deemeudig onze kaante oet, met ’t neekauwen drok of ter gen tied meer was.
Joa ’t was ter mooi den zommeraovond doa bi’j Kaamp-Benaats, dat wast.
‘Kѐѐls komt ter effen in’ neugen de oale Kamp-meuje, de melk hek op u schept en dan goat ok an dat doot. Direkt stun vi’j op en riegen ons rond de ronde toafel met zeute melkskenries, sleugen een kruus en Kamp-Benaats murmeln un Oonze Vader. Het smaken bes en in ummezeen hawwe dat karwei achter de rugge.
Un ee’n achter ’n andern gung opstoan en zoggen ziene oale stêê wier op in ’t oonderschoer, un braand wudden in de piepe stokken en wi’j dampen der lustig op lös, met dat al kwammen de tongen lös en doar wudden aorig wat vot ekwaakt, dat leuwt meer.
De vrouwleu hadden in ’n ummezeen un heerd glad en kwammen bi’j ons zitten. De glaze kwammen op toafel en de Kaamp-meuje goot in. De vrouwleu drunken zeut, met jenêver hadden ze neet op, dat hadden ze neet. An kuiern gen gebrek van als in ’t ronde. Wudden donker onder ’t hoolt, of en touw wijen der al nun vleemoes oaver ’n brink. Eene mut er de wieste ween en ik maken anstalten um op te stappen, der is nen tied van kommen en van goan. Doorop leup ik langs het hele veeld wat stille lag te dreum op ’t hoes an.
Zo is ’t ons dat joar u goan met ’n stoppelhaan en zo geet ter nog zo veule. ’t Is een mooi gebroek, waj in ere mun hooln, en eenmaol in ’t joar kuj ’n kniepert neet oethangen.
Het doern dan ook neet lange of de vrouwe en ikke laggen in ’t veekante waark.
Aj ’n helen dag munnen adammen wi’j snaggens wa liggen, dat leuwt meer.”
Johan Altena